YANLIŞ ve DEĞERLER

[turkizmir]

Aramıza yeni katılan bir kardeşimizin tanışma topiğinde okuduğum bir kaç kelimesi üzerine aşağıdaki yazıyı aradım ve buldum. Amacım burada kimseyi yermek, tenkit etmek, eleştirmek değildir ama yinede karşımdaki insanların gelişimleri için herzaman tenkide ve eleştiriye açık olmalarını ümit ederim. Yazı anonimdir,yazarı belli değildir.

'YANLIŞ' ve 'DEĞERLER'

11 yaşındaydı ve New Hampshire gölünün ortasındaki adadaki evlerinde ne zaman eline bir fırsat geçse hemen balığa giderdi.
Levrek avı yasağının kalkmasından bir gün önce, babasıyla akşamın ilk saatlerinde küçük güneş balıklarından yakaladı. Sonra oltasına yem takıp, oltayı fırlatma talimi yaptı. Yem suya değdiği zaman gün batımında suda altın haleleler oluşturmuş, daha sonra gölün üzerinde ay doğmuştu. Oltasının hızla çekildiğini hissedince,oltaya büyük bir

balık geldiğini anladı. Babası oğlunun balığı çekişini hayranlıkla izledi. Çocuk sonunda yorgun düşen balığı sudan çıkardı. Bu o güne kadar gördüğü en büyük balıktı, bir levrek; ama av yasağının kalkmasına sadece saatler kalmıştı.
Baba-oğul güzelim balığa baktılar, pulları ay ışığında ışıl ışıl parlıyordu. Babası bir kibrit yakıp saatine baktı. Saat 22.00 olmuştu.
Av yasağının bitmesine daha iki saat vardı. Önce balığa, sonra oğluna baktı.
'Suya geri bırakman gerekiyor, oğlum,' dedi.
'Baba!' diye itiraz etti çocuk ağlamaklı bir sesle.
'Başka balıklar da var,' dedi babası.
'Ama hiçbiri bunun kadar büyük değil!' dedi çocuk.
Göle şöyle bir göz attı. Gölde hiçbir balıkçı teknesi yoktu. Babasının yüzüne baktı bu kez. Kendilerini hiç kimsenin görmemiş olmasına, kimsenin ne balığı yakaladıklarını bilmesinin olanaksız olmasına karşın, babasının sesinden bu konuda hiçbir ödün vermeyeceğini anlamıştı.
Oltanın ucunu balığın ağzından çekti ve balığı gölün karanlık sularına bıraktı.Balık suya düşer düşmez, şöyle bir çırpındı ve gözden kayboldu. Çocuk bir daha bu kadar büyük bir balık tutamayacağından emindi...
Bu olay bundan tam 34 yıl önce oldu. Bugün o çocuk New York City'nin ünlü mimarlarındandır.
Babasının küçük evi hâlâ o adadadır.Oğlunu ve kızlarını hâlâ o adadaki küçük eve balık tutmaya götürür.
Çocuk haklıydı. Bir daha o kadar büyük bir balık tutamadı. Fakat 'değerler' konusunda bir ikilem yaşadığı zaman hep o balığı gözünün önüne getirir. Babasından öğrendiği gibi 'değerler', doğru ile yanlışın ne olduğu konusunda çok basit bir konudur. Güç olan yalnızca
değerlerin uygulanabilmesidir.
Birileri görmediği zaman da doğru olanı yapabiliyor muyuz? Evet, küçüklüğümüzde bizlere balığı suya geri bırakmak öğretilseydi, doğru olanı yapabilirdik. Çünkü gerçeğin ve doğrunun ne olduğunu öğrenmiş olurduk.
Doğru olanı yapma kararı belleklerimizdeki canlılığını hiçbir zaman yitirmez. Bu anıyı dostlarımıza ve torunlarımıza göğsümüz kabara kabara anlatırız. Fırsatlardan yararlanmak değil, doğru olanı yapmaktır önemli olan.
-----

benim şahsi notum, kimse görmüyor diye yapılması gerektiği şeklin dışında birşeyleri yapmak ve bunları kötü kopya şeklinde aramıza katılanlara aktarmak yarın ve yarından sonraki günlerde karmaşaya,infiale ve kurallara karşı başkaldırıya sebebiyet verecektir. Sosyal bir toplumda yaşarken Toplumun düzeni ve doğru işleyişi için konulmuş kurallara, yasalara uymak zorundayız ve uymayanlarıda uyarmakla mükellefiz.

[Sponsor Linkler]

[zaferoz]

Geveze'nin sabah programında dinlemiştim çok güzel bir hikaye

[bnongan]

Yazı çok güzel, anlamlı.
Ancak iki şey rahatsız etti... Birincisi genelde bu tip makaleler, adam şu anda şurda, şunu yapıyor ve hala şunu yapmaya devam ediyor gibi sonlara sahip oluyorlar. Oysa makalenin, adamın şimdi nerede olduğunu söyleyip, hikayeyi gerçeklemesi gerekmiyor. Bu sebeple içimden bu sonu okuyunca bir "amaaann" geçiyor. Oysa hikaye vermesi gereken mesajı verse ve sonu dinleyicinin hayal gücüne bıraksa... Veya küçük bir efsane tadı verse, edebi olarakta, makalenin anlatmak istediği temanın daha odakta kalmasını sağlamak adına da daha çok işe yaramaz mı? Daha etkileyici olmaz mı?
Sevgili dostum sakın beni yanlış anlama, bu eleştirim, bu hikaye ve benzerlerini yazanlara aslında...
Gelelim ikinci eleştirime; Ki bu seninle ilgili Yapılması gerekenler, uyulması gerekenler, toplumun düzeni gibi bir değerlendirmeyle bitirmişsin sözünü. Paradigmadan bahsetmişsin bir nevi. Bu kuralları koyanlarda bizler gibi insanlar. Zamanında bir toplum yapısı tarafından konulmuş kurallar bunlar. O toplum tarafından, demokrasinin şimdikine oranlarla çok daha geri anlayışla uygulandığı dönemde seçilmiş insanlarca koyulmuş kurallar... Zaman değişiyor, toplumsal ilişkiler gelişiyor. İnsanların ifade güçleri ve kendilerini ifade etmelerine imkan veren yöntem ve yollar değişiyor. Ama bazı kurallar, anlayışlar değişmiyor. Genel olarak tamda toplum işleyişi ve düzeni için konulmuş kurallardan bahsediyorum. Tarih değişiyor. Bak Mısır'a... Bu kurallarda gelişmeli ama kimi gelenek, kimi tutuculuk gibi yöntemlerle korunuyor. Bilinçli insanlar yön vermediği sürece de değişikliğe uyrayan kısmı da başıbozukça değişiyor. O yüzden toplumun düzeni dediğimiz düzen kurallardan ibaret olmamalı sanki. Eğer kural varsa mutlaka o kuralı yıkacak karşı görüşte vardır. Kural değil, toplumun düzeni süreç olmalı belki ve bu konuda da tutucu da olmamak gerekli. Gençlere güvenmek gerek bence daha fazla. Onların görüşleri kendine has ve yeni bir düzen yaratacaktır.
Yani şu paradigma yok mu? Ömrümüzü o yiyor bence. Yapılması gerekeni değil, yapmaktan mutlu olduğumuzu tercih ettiğimiz için iki tekere sevdalanmadık mı?
D.N:Bütün kelimelerin başına büyük bir BENCE eklemeliyim tabi. Sakın beni yanlış anlama, eleştiriden çok benimki bir fikir beyanı aslında. Sevgilerimle

[__face__]

_________________
...der __face__

Feyzhan
ÖZTÜRK
545 401 45 46

[kandahar]

evet gerçekten güzel bir hikaye, okuyunca boş yolda kırmızı ışıkta geçtiğim zamanlar geldi aklıma, bu yazıyı okudum ya artık kırmızı ışık takılsada geçmem yapılmasını beklerim ))
_________________
Nerde Değilsem,Orda İyi Olacakmışım Gibi Geliyor...